Diederik Peeters is bang. Hij heeft smet- of hoogtevrees, is bang van spoken en van samenzweringen, heeft last van achtervolgingswaanzin en niet te vergeten een heilige schrik om te mislukken. Achter zijn rug duikt een mysterieuze kok op die op absurde wijze de auditieve touwtjes bedient waaraan deze groteske bangerik zozeer probeert te ontsnappen.
In 'Red Herring' schotelt Peeters u een aantal half-abstracte en semi-mentale taferelen voor, losweg geïnspireerd op de komische potentie van irrationele en andere angsten. Badend in angstzweet probeert hij aan de ridiculiteit van zijn obsessionele en paranoïde trekjes te ontsnappen.
Geluid is daarbij zijn grootste tegenstander: al staat hij dan alleen op scene, geluid wordt in deze voorstelling zodanig gebruikt (of misbruikt) dat het zichzelf als personage opdringt. Een als solo vermomd duet voor performer en klankband dus, dat uitzoekt of de oude meester Buñuel gelijk had wanneer hij poneerde dat 'geluid de verbeelding meer stimuleert dan beeld'...
PS. Een 'Red Herring' is een afleidingsmanoeuvre, een valse clue die alleen bedoeld is u op het verkeerde been te zetten.
'(...) Pastiches van horrorfilms, absurde verhalen en bedenkingen over zijn bedoelingen met dit stuk buitelen over elkaar. Het is alsof hier zes verschillende films door elkaar lopen. Het is ontzettend hilarisch, en bovendien ontzettend overtuigend gedaan. Toch is het meer dan vrijblijvende slapstick. 'Red Herring' biedt op zijn dolkomische manier een treffend beeld van de alledaagse verwarring die je ervaart in een wereld die je bestookt met prikkels zonder begin, einde of samenhang.'
-Pieter T'Jonck, De Morgen, 15/11/2011
