Wat is er gebeurd tijdens de MonsterMeet?

In de lente van 2018 werd de MonsterMeet door S P I N geïnitieerd: een experimentele manier om door de gemeenschap geïnitieerde projecten te hosten.

We gebruikten de ‘monster’ metafoor (spelend met Derrida’s concept rond gastvrijheid) om de ‘gast’ te herdenken als een soort ‘monster’ wie uitgenodigd wordt in het huis van de gastpersoon. Een monster wordt uitgenodigd en maakt het huis vreemder, door het te gebruiken op nieuwe en mysterieuze manieren. Dit proces biedt mogelijkheden om nieuwe paden te ontdekken en andere gedragingen eigen te maken als gastpersoon.

De MonsterMeet was in de eerste instantie een tool voor S P I N om te experimenteren met nieuwe manieren om collectieve projecten te ontwikkelen. Voorafgaand hieraan begonnen collectieve projecten van S P I N altijd door een gesprek tussen verschillende mensen binnen de organisatie. Zij ontwikkelden en leidden deze projecten, en gingen samenwerkingen aan met externe medewerkers.

Dit keer wilde S P I N een andere aanpak: een uitgebreidere bijeenkomst, met meer afstand tot de kern van de organisatie, met een discussie die verder ging dan wat binnenin kon plaatsvinden, maar met het vermogen en de instrumenten die S P I N kon voorzien om projecten te realiseren.

S P I N stuurde een uitnodiging voor de MonsterMeet naar 40 in Brussel gevestigde kunstenaars, academici, curatoren en culturele en sociale arbeiders. Iedere genodigde kon weer iemand uitnodigingen van wie ze dachten geïnteresseerd te zijn in het experiment.

Deze bijeenkomst van monsters, een monsterlijk grote bijeenkomst, ontving deze vragen: Wat zouden wij graag zien gebeuren in Brussel, als evolutie / botsing / gedeelde middelen / nieuwe taal / ondersteuning / weerstand / samenzwering / feest / ∞ ?

En welke acties kunnen we ons verbeelden (individueel of met anderen) als feest / middelen / ondersteuning / weerstand / ∞ / evolutie / ?

En meer concreet ontving de MonsterMeet dit verzoek: vervlecht, voed en initieer acties of projecten in het Brusselse kunstenveld, met 10.000€ ter beschikking van de MonsterMeet. De deadline voor de activatie van een dergelijk project was december 2019. S P I N kon administratieve ondersteuning bieden, maar verder waren de MonsterMeet projecten volledig autonoom, met het vermogen om zichzelf te leiden, ideeën te initiëren, en financiële beslissingen te nemen.

Aanwezig tijdens de eerste MonsterMeet waren: Adva Z., Agnès Q., Anna R., Ant H., Bie V., Benjamin S., Britt H., Charlotte D. S., Christophe M., David H., Diederik P., Elisa D., Elli V., Erika S., Hans B., Ilse G., Jozef W., Kate M., Laura D., Lilia M., Livia P., Maarten D., Mai A. E., Marnie S., Mathilde M., Michiel V., Nicolas G., & Pierre H..

Vanaf een afstand werd de meeting gevolg door: Anna C., Aurelie D. M., Daniel B., Dries D., Filip V. D., Gosie V., Hana M., Heike L., Laurence R., Luce G., Peggy P., Sarah P., & Sara M.

Gedurende de daaropvolgende maanden werden twee initiatieven die ontsproten tijdens de MonsterMeet gerealiseerd:

Joëlle Sambi Nzeba, Leïla La Boubou en Marnie Slater werken aan een ‘mental health support resource for racialised LBTQI+' mensen in Brussel. Dit initiatief hielp mensen met het vinden van therapeuten, support groepen en andere vormen van geestelijke gezondheidszorg die rekening houden met verschil in perspectieven en traumas. Het vinden van niet-veroordelende geestelijke gezondheidszorg is een enorme opgave voor mensen van kleur (POC) binnen de LGBTQI+ community.

Eind 2019, organiseerde het collectief een niet-gemixte mental health workshop, verzorgd door twee queer POC therapeuten. Ze probeerde een veilige ruimte te creëren waar mensen in een ondersteunende omgeving konden praten over hun mentale gezondheid en het zoeken van hulp. De workshops werden georganiseerd in het Brusselse Cafe Congo. Cafe Congo is een kunst- en evenementen ruimte dat geleid wordt door en voor zwarte lesbiennes. Momenteel werken zij aan de volgende stap van het proces, dat bestaat uit de zoektocht naar organisaties en psychologen in Brussel die therapie vanuit geracialiseerd perspectief kunnen bieden.

Het tweede initiatief werd opgezet door Engagement, een door kunstenaars geleide beweging die seksuele intimidatie en machtsmisbruik in het Belgische kunstenveld bestrijdt. Dit initiatief bestond uit een kwantitatief onderzoek naar de genderdiversiteit in de besturen van kunstenorganisaties die momenteel (2018/2019) structurele subsidie van de Vlaamse overheid ontvangen. Deze enquête leidde tot de publicatie van “The Skewed Gender Balance in the Boards of Flemish Artistic Organizations" (16 May 2019, Rekto Verso). Engagement schreef een Brief naar de toen nog onbekende minister van Cultuur, zodat deze twee tools zou kunnen implmenteren om inclusie te bevorderen en versnellen. 1. Een schaduw-kabinet. Een adviesraad voor het ministerie van cultuur, bestaande uit mensen die zich identificeren als vrouw, mensen van kleur, mensen met een beperking, LGBTQ+ mensen, mensen met non-binaire gender identiteiten, dikke mensen (*), mensen met een andere opleidingsachtergrond, alleenstaande ouders en verzorgers, mensen van verschillende leeftijden en mensen in onzekere leefomstandigheden;

2. De implementatie van quota eist dat besturen van publiek gefinancierde kunstenorganisaties in Brussel en Antwerpen bestaat uit 50% vrxuw en 50% mensen van kleur. Bij kleinere steden is de eis dat het bestuur de lokale bevolking representeert. Momenteel hebben 71% van de organisaties een meerderheid aan mannen in het bestuur en heeft 79% een mannelijke directeur.

In December 2019 werd nog een MonsterMeet georganiseerd om het project af te sluiten. De onderneming bracht vele vragen en reflecties naar voren waar S P I N met liefde verder op bezint. We zullen een paar van de meest interessante hieronder uitschrijven, met de hoop dat we hier binnenkort verder op ingaan.

Beide MonsterMeet-projecten zouden niet snel gefinancierd worden door middel van andere bronnen. Deze vorm bood genoeg flexibiliteit voor beide projecten om gerealiseerd te worden - wat kunnen we van dit experiment leren? Hoe kun je dergelijke projecten formaliseren in hun flexibiliteit, zodat ze vaker voorkomen?

Werd S P I N zelf gepercipieerd als een instituut, in de zin dat ze richtlijnen, een budget en administratieve lasten voorzagen? Wat is de verantwoordelijkheid die komt met het gezien worden als instituut (ook als we onszelf niet als instituut zien)?

Wat is er nodig om een gemeenschap naar behoren te hosten? Heeft S P I N hosting skills? Hoe kan S P I N haar hosting skills verbeteren? Is zelf-facilitatie van een groep een reeële mogelijkheid? Wat is er nodig voor een uitgenodigde gemeenschap om keuzevrijheid te verkrijgen?

Met andere woorden: in plaats van het project te hosten, voelde het voor S P I N eerder als een uitnodiging aan een vreemde om het schip te bemannen. Het voelde aan als een project dat infiltratie verwelkomde. Het is een interessante manier om de relatie met de gemeenschap te herontdekken, en voor de gemeenschap een interessante manier om een relatie met een “instituut” op de bouwen. Wordt vervolgd…